Vorige week was het zo ver. Een lang gekoesterde droom kwam uit. Wat volgens mijn hoofd met al het moeten en bezwaren onmogelijk leek, in een opwelling ineens mogelijk gemaakt. Door het te verkleinen, te versimpelen en in te passen in de mogelijkheden van mijn dagelijks werk- en privé leven. 4 dagen Camino Portugués wandelen, en ons eigen rondje gecreëerd: 2 dagen de kust route vanuit Porto noordwaarts, 2 dagen de centrale route weer terug naar Porto.

De kustroute noordwaarts
De eerste dag was de dag van aankomen en overnachten. Dag 2 was het echte begin, onze eerste wandeldag. Vroeg opgestaan, rugzak gepakt, ontbeten en onze wandeling gestart naar de de Kathedraal in Porto om ons Camino paspoort en de St. Jakobsschelp (teken van de Camino) op te halen, en van daaruit te vertrekken. Stap voor stap voorwaarts.

De ene voet voor de ander, en dat herhalen, 38000 keer op een dag. Van geel kruis (Camino teken) naar geel kruis. Met een richting, een flexibel doel, maar zonder streven. Wat is er eenvoudiger dan lopen? Er is niets anders nodig dan je lichaam, een plek, tijd, en goede schoenen 😉

We lopen noordwaarts en laten de drukte van de stad achter ons. Met elke stap die ik zet, worden de gedachten in mijn hoofd stiller, en krijgt het gevoel in mijn lichaam steeds meer de regie. Als het schreeuwen van mijn gedachten stopt, komt er ruimte om te luisteren naar de fluisteringen van mijn lichaam. Mijn lichaam in de hoofdrol, zij bepaalt, ik volg.

Met een volle rugzak op mijn rug, waarin van alles in zit wat thuis nog noodzakelijk leek. Toen mijn hoofd nog bepaalde. Maar eenmaal aan de wandel, geeft mijn lichaam iets anders aan. Het mag lichter, gemakkelijker, moeitelozer. Wat eerst zo noodzakelijk leek, blijkt nu zo overbodig. Ballast loslaten, letterlijk en figuurlijk. Misschien niet alleen op deze reis ;-)?

Hoe verder we van de stad af wandelen, hoe stiller het wordt. De zee aan onze linker kant, met hoge golven, die krachtig aan komen rollen en dan zacht over het strand verspreiden. Ik sta even stil en bewonder de enorme wijdsheid van de zee, de openheid, de onbeperktheid. En ik voel dat ook ik van binnen de mogelijkheid heb om open te zijn, en wijds, en onbeperkt. Dat het allemaal te maken heeft met keuzes maken. En dat ik eigenlijk onbeperkte keuzes heb. En elke keuze brengt me ergens wel of niet. Hoe vaak kies ik nou eigenlijk bewust, en hoe vaak doe ik gewoon automatisch wat ik deed? De metafoor van de zee geeft me een krachtig gevoel, yesss, ik kan altijd kiezen! En met die kracht weer verder: de ene voet voor de ander….

De centrale route zuidwaarts
Nieuwsgierigheid, verwondering en alleen maar zijn, in het moment. Zonder er iets voor te hoeven doen. Het wandelen brengt me er vanzelf. Met elke stap lijkt het simpeler te worden in mijn hoofd. Helderder, duidelijker. Er zijn geen gedachten nodig. Er is niks te veranderen, te verbeteren of te bereiken. Ik ben hier, bewust aanwezig in elk moment, en ervaar wat ik zie, ruik, hoor en voel veel intenser.

Het tweede deel lopen we door het binnenland. Kleine dorpjes, bospaden, platteland-weggetjes wisselen elkaar af. We horen het geloei van koeien, het gekakel van kippen, het kukelen van hanen, het zingen van vogels, en onze eigen voetstappen. Stap voor stap. Deze weg is zo rustig, simpel en duidelijk. Wat ik op dit pad vooral voel is vrijheid, onbekommerdheid. We weten waar we naartoe willen. We hoeven alleen maar stap voor stap in de juiste richting voorwaarts te gaan. Zonder haast, zonder tijdsdruk. Wat een verschil met mijn dagelijks leven. Ik voel me al bevoorrecht dat ik de keuze heb kunnen maken om elke dag weer dat te kunnen doen, wat ik zo graag doe. Maar toch herken ik mijn valkuil: ik vind zoveel leuk, wil zoveel doen en creëren, dat het toch elke dag weer een uitdaging is om alles wat ik graag wil en leuk vind, gedaan te krijgen. De eeuwige strijd met de tijd die nu zo ver weg, maar vooral ook zo onzinnig lijkt.

Wakker worden, aankleden, rugzak inpakken, waterfles vullen, en vertrekken. De pracht van het ontstaan van een nieuwe dag bewonderen, onderweg ergens koffie met croissant, of een overheerlijke typisch Portugese Pastel de nata. Verder wandelen, even uitrusten, wandelen, zoeken naar een plek om te eten, wandelen, de omgeving bewonderen, wandelen, op zoek naar een slaapplek, douchen (heerlijk!!), op zoek naar een eetplek, het einde van de dag en ondergaan van de zon bewonderen, en dan mijn lichaam laten rusten en lekker slapen. En dat elke dag weer herhalen en er enorm van genieten. Hoe simpel kan het leven zijn?

Ik heb de camino verlaten, maar de ervaring zal mij nooit meer verlaten
Het wandelen van deze mini camino heb ik als heel bijzonder ervaren. Ik heb zo genoten van de eenvoud, de lichtheid, de vrijheid, de onbekommerdheid, de enorme stilte in mijn hoofd en het volledig luisteren naar en vertrouwen op mijn lichaam. Het zijn de rijkdommen die ik mee wil nemen als ik nu weer thuis mijn pad vervolg. Ik heb ervaren dat fysieke inspanning energie geeft terwijl mentale inspanning zo veel energie kost. En dat je van fysieke vermoeidheid zoveel sneller herstelt dan mentale vermoeidheid.

Natuurlijk hebben we ook uitdagingen ervaren:

  • De pijnlijke voeten van mijn reisgenoot
  • In een slaapzaal slapen met 4 snurkende Japanners (de hele nacht door!!)
  • Dat laatste loodjes best wel zwaar kunnen zijn, zeker als ze berg op zijn
  • Zwaarte van de rugzak omdat daar overbodige dingen in zaten die we toch niet konden loslaten en dus mee moesten slepen
  • Soms bijna plassen in ons broek van de slappe lach 😉 als we weer ’s in een hilarische situatie terecht kwamen.

Maar vooral heb ik genoten, enorme hoeveelheid positieve energie gekregen en veel inspiratie om dit vaker te gaan doen. Misschien dat mijn ervaring jou ook inspireert om je wandelschoenen aan te gaan trekken. Ik kan het je echt aanraden! Geef jezelf deze tijd en ruimte kade! Je kan natuurlijk net als wij deze een echte Camino wandelen, maar je hoeft niet persé ver te gaan. Er zijn genoeg wandelroutes in ons eigen land en wij hebben natuurlijk ons eigen bijzondere Pieterpad. Ik kreeg een superleuke tip dat de VVV Zuid Limburg ook haar eigen mini Camini’s heeft samengesteld. Verschillende dagwandeltochten met afwisselende lengtes en het leuke is dat bezinning het uitgangspunt is. Elke wandeling heeft een eigen bezinningsthema, hoe leuk!

[mailerlite_form form_id=1]